Mario Puzo - čovek bez kojeg ne bi bilo Kuma

Mario Puzo

Mario Đanluiđi Puzo (engl. Mario Gianluigi Puzo) (15. oktobar 1920. – 2. juli 1999.) bio je američki pisac poznat po svojim knjigama o Mafiji, naročito knjizi Kum.

Puzo je rođen u siromašnoj porodici sicilijanskih imigranata u Paklenoj Kuhinji, četvrti Menhetna, u Njujorku, u kojoj je i odrastao. Nakon što je diplomirao na gradskom koledžu u Njujorku, pristupio je američkoj vojnoj avijaciji u Drugom svetskom ratu. Međutim, zbog slabog vida, vojska mu nije dozvolila da učestvuje u vojnim operacijama, već je bio raspoređena na mesto oficira za odnose sa javnošću u Nemačkoj. Nakon rata pohađao je njujoršku Novu školu za društvena istraživanja u Univerzitet Kolumbija.

Najpoznatijem Puzovom romanu, Kum, prethodila su dela Mračna Arena i Srećni Hodočasnik, koja nisu promakla budnom oku kritike. Kum je objavljen 1969. godine, nakon što je Puzo slušao anegdote o mafijaškim organizacijama tokom vremena dok se bavio novinarstvom.

Kum je kasnije pretvoren u trilogiju filmova koje je režirao Frensis Ford Kopola, a koji su objavljeni 1972, 1974 i 1990. godine. Iako su prva dva filma bila izuzetno popularna i veoma cenjena, treći nije imao takav uspeh i bio je slabo primljen, kako od kritike, tako i od publike.

Pored toga što je bio koscenarista, zajedno sa Kopolom, u sva tri filma Kum (film), Puzo je napisao i prvu verziju scenarija za film katastrofe Zemljotres, iz 1974, na kojem nije mogao dalje raditi zbog obaveza oko filma Kum II. Takođe Puzo je bio i koscenarista za film Supermen iz 1978. godine.

Poslednji roman, koji je Puzo za života objavio, bio je Poslednji Don, iz 1996. po kojem je snimljena i uspešna mini serija.

Puzo nije doživeo objavljivanje svoje pretposlednje knjige Zakon Ćutanja, koja je izašla 1999, ali tekst je već bio dovršen i tako je ova knjiga postala njegovo poslednje delo. Isti slučaj je bio i sa njegovom poslednjom knjigom Porodica, na kojoj je radio poslednje dve decenije svog života, a koja je objavljena 2001. Međutim, ovu knjigu je dovršila Puzova dugogodišnja saputnica Kerol Đino.

Mario Puzo je preminuo 2. jula 1999. godine u svom domu u Bej Šoru, na Long Ajlendu. Ceo svoj život, Puzo je smatrao da je njegova knjiga Srećni Hodočasnik njegovo najbolje delo. U jednom od svojih poslednjih intervjua, izjavio je da je ožalošćen činjenicom da je Kum, fikcija koju nije nikada voleo, nadmašila priču o poštenoj borbi njegove majke, kao imigranta u Americi, da zavredi poštovanje, i o njenoj hrabrosti i ljubavi, što je opisano u Srećnom Hodočasniku.

Nagrade...

• Dobitnik Oskara kao najbolji glavni glumac u filmu Na dokovima Njujorka 1954. godine.
• Dobitnik Oskara kao najbolji glavni glumac u filmu Kum 1972. godine.
• Dobitnik Zlatnog globusa (drama) kao najbolji glavni glumac u filmu Na dokovima Njujorka , 1955. godine.
• Dobitnik Zlatnog globusa (drama) kao najbolji glavni glumac u filmu Kum, 1973. godine.
• 
  
• Nominacije:
• Nominovan za Oskara kao najbolji glavni glumac u filmu Tramvaj zvani želja 1951. godine
• Nominovan za Oskara kao najbolji glavni glumac u filmu Viva Zapata! 1952. godine
• Nominovan za Oskara kao najbolji glavni glumac u filmu Julije Cezar 1953. godine
• Nominovan za Oskara kao najbolji glavni glumac u filmu Sajonara 1957. godine
• Nominovan za Oskara kao najbolji glavni glumac u filmu Poslednji tango u Parizu 1973. godine
• Nominovan za Oskara kao najbolji sporedni glumac u filmu A Dry White Season 1990. godine

Poslednje godine i smrt

Brandova ozloglašenost, problematična porodica, samovoljni egzil iz Holivuda i njegova debljina privlačile su sve veću požnju nego njegova kasna glumačka karijera. Također je zaradio reputaciju problematičnog glumca na snimanju, jer često nije htio ili nije mogao zapamtiti svoje rečenice. Osim toga, umesto da se koncentriše na snimanje, često se sukobljavao sa rediteljima sa detinjastim zahtevima. Sa druge strane, drugi glumci smatrali su ga plemenitim, duhovitim i kao podršku. Brando je bio dugogodišnji prijatelj pevača Majkla Džeksona te ga je često posećivao na njegovom imanju Neverlend, odmarajući se tamo sedmicama. Sudelovao je i na Džeksonovim koncertima povodom 30. godišnjice samostalnog delovanja 2001. godine, a pojavio se i petnaestominutnom videospotu You Rock My World iste godine. Brandov sin Miko bio je Džeksonov telohranitelj i asistent nekoliko godina, a ostao je i dobar prijatelj sa njim. Umro je 1. jula 2004. godine u osamdesetoj godini života. Kremiran je, a njegov pepeo rasut je na dva mesta, deo pepela rasut je na Tahitiju, a deo u Dolini Smrti.

Privatni život Marona Branda

Brando je, osim po glumi, postao poznat i po svojim istupima u borbi za građanska prava, prava Indijanaca i za druge političke ciljeve. Zaradio je i reputaciju "lošeg momka" zbog svojih javnih izleva besa i lakrdija. U junu 1973. godine, Brando je razbio čeljust paparacu Ron Galell. Kasnije je Galell nosio kacigu za američki fudbal kad bi snimao Branda. U svojoj autobiografiji Songs My Mother Taught Me, Brando tvrdi da se jedne noći pojavio u stanu Marilin Monro te da su tada počeli vezu koja je trajala više godina. Osim toga, tvrdio je da je imao brojne romanse, dok u svojoj autobiografiji o svojim brakovima, ženama i deci, nije spomenuo ništa.

U njegovoj biografiji iz 1976. The Only Contender, autor Gari Keri je citirao Branda: Kao i mnogi muškarci, i ja također sam imao homoseksualnih iskustava, te se toga ne sramim. Fotografije koje su kružile internetom to su i potvrdile. Njegov dugogodišnji ljubavnik je navodno bio Vali Koks. Autor opet citira Branda: Da je Vali žena, oženio bih ga te bismo živeli dugo i sretno. Nakon što je Koks umro, Brando je čuvao njegov pepeo 30 godina, a razasut je skupa sa njegovim. Koksova treća žena to je otkrila tek kad je Brando dao intervju Tajmu: Imam Valijev pepeo u svojoj kući. Razgovaram sa njim stalno. Htela ga je tužiti, ali njezin advokat nije htio prihvatiti slučaj. Godine 1957. je oženio glumicu Annu Kashfi, verujući da ima indijansko poreklo, ali zapravo je bila iz Velsa i katoličkog porekla. Pravo ime bilo joj je Joan O'Callaghan. Uopšte nije otkrila Brandu svoj pravi identitet, nego se obukla i uredila kao indijanska lepotica nakon što je čula da Brando voli egzotične žene. Razveli su se 1959. godine, nakon rođenja sina Kristijana Branda. Godine 1960. Brando se oženio sa Movitom Kastanedom, sedam godina starijom meksičkom glumicom; razveli su se 1962. godine. Kastaneda se pojavila u filmu Pobuna na brodu Bounti 1935. godine, nekih 27 godina pre remejka iz 1962. u kojem je Brando nastupio kao Flečer Kristijan. Brandovo ponašanje tokom snimanja filma još je više pogoršao njegovu reputaciju "teške" zvezde. Optužen je za promjenu reditelja i probijanje budžeta, iako je demantovao svoju odgovornost i za jedno i za drugo. Iskustvo sa snimanja filma duboko je promenilo Brandov život. Zaljubio se u Tahiti i narod na njemu. Zakupio je dio atola na 99 godina, na kojem je mislio izgraditi laboratoriju za očuvanje okoline i lečilište. Lepotica sa Tahitija, Tarita Teriipa, koja je glumila ljubav Flečera Kristijana, postala je Brandova treća žena 10. avgusta 1962. godine, sa samo 20 godina. Tarita je bila 18 godina mlađa od Branda kad su se venčali. U članku iz časopisa Motion Picture iz 1961. Brando je opisao kako je bila naivna i priprosta. Teriipa je postala majka dvoje njegove dece. Razveli su se jula 1972. godine. Brando je izgradio hotel na svom ostrvu; na Brandove zahteve prošao je mnoga redizajniranja, ali je i sada zatvoren. Novi hotel sa 30 luksuznih vila trebao bi biti otvoren 2008. godine.

nastavak...

Uloga Vita Korleonea u Kumu 1972. godine je označila prekretnicu u srednjoj fazi njegove karijere. Reditelj Frensis Ford Kopola je nagovorio Branda na probno snimanje (upotrebio je vatu kako bi simulirao napuhnute obraze). Kopola je bio oduševljen Brandovim nastupom u ulozi šefa mafijaške porodice, ali se morao boriti sa studijom da angažuje temperamentnog Branda, čiji su reputacija i zahtevi postali legendarni. Međutim, studio je hteo dati ulogu Deniju Tomasu. Tomas je imao dobar osećaj pa je odbio ulogu i potaknuo studio da angažuje Branda te tako stao iza Kopole i ostalih koji su svedočili probnom snimanju. Brando je bio upravo senzacionalan, pogotovo u sceni sa sastanka mafijaških rivala, a scena je proglašena kao jedan od najvećih trenutaka u fimskoj povijesti. Brando je osvojio Oskara za svoj nastup, ali je odbio primiti nagradu te tako postao drugi glumac u istoriji koji je odbio Oskara za najboljeg glavnog glumca (prvi je bio George C. Scott). Brando je bojkotovao svečanu ceremoniju, ostavljajući manje poznatoj glumici Sacheen Littlefeather da objasni njegove razloge. Ti razlozi ležali su u njegovim prigovorima o prikazivanju Indijanaca u Holivudu i na televiziji. Glumac je nakon toga pružio jednog od svojih najboljih nastupa u filmu Bernarda Bertolučija, Poslednji tango u Parizu, ali je ta završila u drugom planu zbog prigovora o erotskoj naravi filma. Uprkos kontroverzama koje su pratile film i glumca, Akademija je ponovno nominovala Branda u kategoriji za najboljeg glumca. Njegova karijera posle je bila dosta prevrtljiva. Dobio je honorar od milion dolara za ulogu pukovnika Kerca u Apokalipsi danas. Na snimanju se trebao pojaviti mršav, u formi, te je trebao pročitati knjigu Srce tame. Pojavio se predebeo, a nije ni pročitao knjigu. Zbog toga je njegov lik sniman u seni, a većinu dijaloga je improvizovao. Nakon što je završio njegova sedmica snimanja, reditelj Kopola zamolio ga je da ostane još sat vremena, da snimi scenu u krupnom planu, dok govori "Užas, užas." Brando je pristao za dodatnih 75 hiljada dolara. Nakon snimanja ovog filma, njegova težina postala je jedan od presudnih faktora u izboru uloga.

Kasnija karijera

Posle filma Apokalipsa danas igrao je Džor-Ela, Supermenovog oca, u prvom filmu Superman, bila je to uloga na koju je Brando pristao zbog dobrog honorara i potvrde da neće morati čitati scenario unapred, te da će kamera prikazivati nešto drugo dok njegov lik govori. Brando je nastupio i u nastavku serijala, Superman 2, ali producenti su mu odbili platiti veliki iznos kao za prvi film, pa je glumac zabranio da se prikazuju njegove scene. Međutim, nakon Brandove smrti taj dio filma ponovno je ubačen u rediteljevu verziju filma 2006. godine (Supermen II: Verzija Ričarda Donera). Dve godine nakon njegove smrti, "reprizirao" je ulogu Džor-Ela u zadnjem nastavku serijala Superman Returns, u kojem je upotrebljen nekorišteni arhivski materijal sa Brandom u ulozi Džor-Ela iz prva dva filma. Osim toga, tokom filma korišten je i Brandov glas. Drugi kasniji nastupi, kao u filmu Ostrvo doktora. Moreaua, zaradili su neke od najlošijih kritika u njegovoj karijeri. Iako je najavio glumačku penziju 1980. godine, nekoliko puta nastupao je u filmovima kao što su Suva sezona 1989. godine (za koji je opet nominovan za Oskara), The Freshman 1990. i Don Huan Demarko 1995. godine. Tim Berton mu je ponudio ulogu Pingvina u filmu Betmenov povratak, Brando je prihvatio, ali Warner Bros. nije odobrio nastup u filmu. U svom zadnjem filmu, Dobitak (2001), glumio je sa prijateljem Robertom De Nirom.

Biografija Marlon Brando...

Brando je rođen u porodici Marlona Branda starijeg (1895 -1965) i Doroti Penbejker Brando (1897-1954) u Omahi (Nebraska). Kad je imao 11 godina, roditelji su mu se razveli. Njegova majka ubrzo je preuzela brigu nad troje dece (Marlonom, Džoslin (1919-2005) i Frensis (1922-1944) da žive sa njezinom majkom u Santa Ani (Kalifornija), sve do 1937. godine, kad su se roditelji pomirili i preselili u Libertivil (Ilinois). Porodica je imala holadnske, irske, nemačke i engleske korene. Iako je Brando tvrdio da mu je deda bio Francuz, Eugene Brandeaux (to je potvrdilo i nekoliko njegovih biografa), bilo je to netačno. Njegovi deda i baka bili su zapravo Judžin Brando i Mari Holvej, koja je napustila muža i dete kad je Brandov otac imao samo pet godina. Porodica Brando dugo je živela u državi Njujork, a naziv preimena se pisao Brandow, a povezivana je sa nemačkim imigrantom Johanom Vilhelmom Brandauom koji je u Ameriku došao početkom 18. veka. Brandova majka je radila u lokalnom pozorištu i pomogla mladom Henriju Fondi da počne svoju glumačku karijeru, te privukla sinovu pažnju na pozorište. Njegov otac, Marlon stariji bio je nadareni fotograf amater. Brandova baka sa majčine strane, Bessie Gahan Pennebaker Meyers, sa kojom je Marlon Brando u “A Streetcar Named Desire”, fotografisao Carl Van Vechten, 27. decembar, 1948. godine Brando možda bio bliži nego sa majkom, bila je također nekonvencionalna. Kako je kao mlada ostala udovica, radila je kao sekretarica da bi se uzdržavala, kasnije kao lečnica u hršćanskoj dobrotvornoj organizaciji, a bila je dobro poznata u Omahi. Njezin otac, Myles Gahan, bio je lečnik iz Irske, a njezna majka Julia Watts bila je iz Engleske. Brando je od malih nogu bio vešt imitator te je vrlo rano razvio veštinu oponašanja ljudi koji su ga okruživali. Njegova starija sestra, Džoslin Brando je ipak prva je pošla u glumačku karijeru, otišavši u Njujork kako bi studirala na Američkoj akademiji dramskih umetnosti. Posle se pojavila na Brodveju, a kasnije i u filmovima i na televiziji. Njegova druga sestra Frenie je napustila koledž u Kaliforniji kako bi studirala u Njujorku. Marlon je sledio njihov primer.

Imao burno detinjstvo, ponavljao je razred u srednjoj školi, a kasnije je i izbačen. U 16. godini poslan je u vojnu školu Šatak u Faribouu (Minnesota), koju je pre pohađao i njegov otac. U Šataku se istaknuo u pozorištu te se veoma dobro snašao u školi. Na zadnjoj godini, 1943. godine, prošao je sa uvetnom kaznom zbog drskosti prema nadređenom oficiru tokom manevara. Deo te uvetne kazne bilo je ograničeno kretanje u granicama škole. Kad se pokušao iskrasti u grad, uhvaćen je i izbačen iz škole. Kolege su mu pružili podršku jer su smatrali da je kazna prestroga. Sledeće godine je pozvan da se vrati, ali je odlučio ne završiti školu. Otac mu je sredio posao kopanja kanala u gradu preko leta. Ali odlučio je slediti svoje sestre u Njujork. Jedna sestra pokušavala je postati slikarka, a druga se već pojavila na Brodveju. Posetio je sestru Frensis u Njujorku na Božić 1942. godine. Otac mu je pružio šestomesečnu financijsku podršku, a nakon toga ponudio se da mu pronađe posao u trgovini. Brando je napustio Ilinois i otišao u Njujork, gde je studirao u više glumačkih škola. Na New School's Dramatic Workshop podučavala ga je Stela Adler, sa kojom je savladao tehniku Stanislavski Sistem.

Karijera

Brando je koristio svoje glumačke veštine u svojim prvim letnim ulogama u Sejvilu (Njujork na Long Ajlendu). Izbačen je sa popisa glumaca u glumačkoj školi u Sejvilu zbog ponašanja, ali je otkriven u manjoj pretstavi i ubrzo je nastupio na Brodveju. Kritičari su ga proglasili najperspektivnijim glumcem na Brodveju za ulogu vojnog veterana u predstavi Truckline Cafe, iako je predstava komercijalno podbacila. Status zvezde zaslužio je ulogom Stenlija Kovalskog u drami Tenesija Vilijamsa Tramvaj zvan čežnja 1947. godine, koju je režirao Elia Kazan. Brando je hteo ulogu pa se odvezao na audiciju do Provinstauna u državi Masačusets, gde je Vilijams provodio leto. Vilijams je posle rekao da je odmah znao kome će dati ulogu čim je vidio Branda. Brandov nastup označio je revoluciju u glumačkoj tehnici i postavio temelje za američki model glumačke metodičnosti. Takav način glume nikad pre nije bio viđen. Kasnije je pozvan u studio Warner Bros. na audiciju za film Buntovnik bez razloga, za koji je angažovan Džejms Din. Brandov prvi nastup na filmu bio je u ulozi veterana paraplegičara u filmu Ljudi 1950. godine. Kako bi se pripremio za ulogu, Brando je proveo mesec dana u krevetu u veteranskoj bolnici.

Još jači utisak je ostavio sledeće godine kad se opet pojavio u ulozi Stenlija Kovalskog, ali ovaj puta u filmskoj adaptaciji Tramvaja zvan čežnja. Za tu ulogu nominovan je za Oskara u kategoriji najboljeg glumca, a nominacije su se nastavile i sledeće tri godine za uloge u filmovima Viva Zapata! 1952., Julije Cezar 1953. (u kojem je glumio Marka Antonija), i Na dokovima Njujorka 1954. godine. Ovih prvih pet Brandovih monumentalnih uloga postavilo je nove standarde, ne samo za druge glumce, nego i za samog Branda. Godine 1953. je nastupio i u predstavi Lija Foka Arms and the Man. Fok je bio ponosan da može reći ljudima kako je Marlon Brando odbio ponudu sa Brodveja u visini od 10 hiljada dolara sedmično, kako bi nastupio u Fokovoj pretstavi u Bostonu. Tu je bio plaćen manje od 500 dolara sedmično. Bio je to njegov zadnji nastup u pozorištu. Brando je postao heroj mlađe generacije nakon uloge Džonija Strablera, buntovnog motocikliste, u filmu Divljak. Stvorio je imidž buntovnika za nadolazeću rok en rol eru. Mnogi rok en rol muzičari kao što su Elvis Presli imitirali su Brandov imidž i ponašanje. Elvis je također kopirao Brandovu ulogu Džonija dok je glumio Vinsa u filmu Jailhouse Rock. Brandova eksplozivna pojava isejavala je sirovu seksualnost što je u kina privlačilo žensku publiku svih godina. Šefovi kina prisećali su se kako su na rasprodanim matinejama deca trčala gore-dole po dvorani imitirajući zvuk motora dok su im majke sedile zapanjene.

Marlon Brando bio je heroj i u očima Džejmsa Dina, koji je rekao da mu je on idol te da ga kopira kao glumca i osobu. Brando je u svojoj autobiografiji Songs My Mother Taught Me tvrdio, kad ga je Elia Kazan upoznao sa Džejmsom Dinom na snimanju filma Istočno od raja, "On je bio nervozan kad me upoznao te mi dao do znanja da ne samo imitira moju glumu nego i veruje kako je to moj stil života". Rekao je kako uči svirati konga bubnjeve i voziti motocikl, a bilo je jasno da pokušava unaprediti svoj rad". U svojoj je knjizi još napisao da, "Kad sada gledam, shvaćam da nije neobično za ljude da posuđuju nečije obrasce sve dok ne pronađu svoje, što je Džimi u to vreme radio.Vilijam Best, poznati scenarista u to vrijeme, rekao je da je Brandova gluma "teška kao olovo", dok je Dinova "živahna i razigrana". Reditelj Nik Rej je čak preuzeo prikaz bande iz filma Divljak i prenio ga u svoj film Buntovnik bez razloga, te na taj način istaknuo Brandov utecaj na mlade. Buntovnička kultura, koja je uključivala motocikle, kožne jakne, džins i opšte buntovničko ponašanje, koja je inspirisalaa generacije buntovnika, razvila se zahvaljujući filmu Divljak te Brandovoj jedinstvenoj ličnosti i karakteru. Prodaja motocikala i opreme vezane za njih, kožnih jakni, džinsa, čizama i majica naglo je porasla širom zemlje. Film je ostavio sličan utisak na prekokeansku publiku, dok su lokalni religijski autoriteti jadikovali o utecaju filma na mlade. Pod Kazanovom rediteljskom palicom, i talentoanim ansamblom glumaca oko sebe, Brando je konačno dobio Oskara za ulogu Terija Maloja u filmu Na dokovima Njujorka. U puno puta citiranoj sceni u taksiju ("Mogao sam biti neko i nešto") Kazan je tvrdio da je samo stavio Roda Stajgera i Branda u zadnji deo taksija i pustio kameru da snima bez ikakvih uputa, a da su dva glumca u celosti improvizovali razgovor. Brandu se nije svidela originalna scena napisana u scenariju. U njoj Čarli (Stajger) gura pištolj u bratova rebra i kaže mu da se odluči pre nego što stignu u 'River Strit 437', ali Brando je to smatrao nerealnim. Rekao je Kazanu kako ne može verovati da bi čovek to mogao reći bratu te da publika neće verovati da bi ovaj tip, koji je bio blizak sa bratom celi život i za kojeg se brinuo trideset godina, potegnuo pištolj u njegova rebra i pretio da će ga ubiti. Jednostavno nije bilo verodostojno. Na kraju su ponavljali scenu nekoliko puta, ali Brando je uporno ponavljao, 'Jednostavno nije u redu, Gadž (Kazanov nadimak), stvarno nije u redu.' Kazan je konačno rekao, 'Dobro, krilati.' Nakon toga su Brando i Stajger potpuno improvizovali scenu koja je tako potpuno promenjena. Kazanu se svidela pa ju je ostavio. Brando je posle trijumfa nastavio glumiti u raznolikim filmovima: u filmu Guys and Dolls glumio je Skaja Mastersona, a morao i pevati. U filmu The Teahouse of the August Moon nastupio je u ulozi japanskog prevoditelja za američku vojsku u Japanu nakon rata; u filmu Sajonara glumio je američkog pilota, a u Mladim lavovima nacističkog oficira. Iako je za ulogu u Sajonari zaradio nominaciju za Oskara, njegova gluma izgubila je krajem pedesetih energiju i pravac. U šezdesetima Brando je nastupio u filmovima kao što su Pobuna na brodu Bounty (1962), Jednooki Džek (1961), vesternu koji je jedini film koji je Brando i režirao, Odrazi u zlatnom oku (1967), u kojemu je igrao homoseksualnog vojnog oficira koji skriva svoju tajnu; i Burn! (1969), kojeg je Brando isticao kao svog favorita, iako je film bio komercijalni debakl. Brando je krajem desetljeća gotovo potonuo u zaborav zahvaljujući svojoj tvrdokornoj reputaciji i nastupima u preskupim ili marginalnim filmovima.

Majkl Korleone, uspon i pad...

Tekst pesme - Brucia La Terra

Godfather - Brucia La Terra

Brucia la luna n'cielu
E ju bruciu d'amuri
Focu ca si consuma
Comu lu me cori

L'anima chianci
Addulurata

Non si da paci
Ma cchi mala nuttata

Lu tempu passa
Ma non agghiorna
Non c'e mai suli
S'idda non torna

Brucia la terra mia
E abbrucia lu me cori
Cchi siti d'acqua idda
E ju siti d'amuri

Acu la cantu
La me canzuni

Si no c'e nuddu
Ca s'a affacia
A lu barcuni

Brucia la luna n'cielu
E ju bruciu d'amuri
Focu ca si consuma
Comu lu me cori

Brucia La Terra

Muzički video Kuma...

Nagrade...

Nagrade Oskara





Najbolji glavni glumac


1992 Scent of a Woman





Emi nagrade





Outstanding Lead Actor - Miniseries or a Movie


2004 Angels in America





Toni nagrade





Best Featured Actor in a Play


1969 Does a Tiger Wear a Necktie?

Best Leading Actor in a Play

1977 The Basic Training of Pavlo Hummel

Zlatni globus

Najbolji glavni glumac (drama)

1974 Serpico

1993 Scent of a Woman

Nagrada Sesil B. Demil

2001 Lifetime Achievement

Best Actor - Mini-series

2004 Angels in America

Bafta nagrade

Najbolji glavni glumac

1974 The Godfather Part II

Dog Day Afternoon

Nagrade udruženja filmskih glumaca

Best Actor - Miniseries/TV Movie

2003 Angels in America

Ostale nagrade

NBR Award for Best Supporting Actor

1972 The GodfatherNBR Award for Best Actor

1973 SerpicoNagrada AFI za životno delo

2007 Lifetime Achievement

Al Paćino

Biografija...

Alfredo Džejms „Al“ Paćino (engl. Alfredo James "Al" Pacino, je američki filmski glumac, koji je rođen 25. aprila 1940. godine u Njujorku. Istakao se u filmovima kao što su: Kum (trilogija), Lice s ožiljkom, Miris žene i Đavolji advokat.

Al Paćino je rođen u Menhetnu, Njujork (SAD), 25. aprila 1940. godine, od oca Salvatorea Pačina i majke Rouz Džerard. Njegovi roditelji su se razveli kada je imao svega dve godine i on se sa majkom seli u Bronks (Njujork) da živi sa majčinim roditeljima. Njegov otac Salvatore je odselio u Kovinu (Kalifornija), gde je radio kao prodavac osiguranja i posedovao je restoran koji se zvao Pacino's Lounge.

Pohađao je Manhattan's School of Performing Arts, a kasnije i glumu sa legendarnim učiteljem glume Lijem Strazbergom. Poznat je postao glumeći Majkla Korleonea u filmu Kum 1972. godine, za koga je nominovan Oskarom kao najbolji sporedni glumac. Kasnije filmska karijera mu ide uzlaznim putem i glumi u poznatim filmovima kao što su: Serpiko, Kum 2, Lice s ožiljkom, Kum 3 i Miris žene, za koga dobija Oskara kao najbolji glavni glumac.

Privatni život

Paćino ima troje dece, Džuli Mari sa učiteljicom glume Jan Tarrant i blizance Antona i Oliviju sa bivšom devojkom Beverli D' Andželo.

Zanimljivosti...

Kum 1 - zanimljivo

Al Paćinovi deda i baba su u Ameriku emigrirali iz mesta Korleone sa Sicilije.

Martin Sheen je jedan od glumaca koji je bio na audiciji za Majkla Korleonea.

Frenk Sinatra se ponudio Kopoli da igra glavnu ulogu u filmu, iako je izjavljivao da nije zadovoljan ni pričom Maria Puza, ni scenarijom. Kopola ga je ipak odbio i uzeo Marlon Branda za ulogu. Inače, to je treći put da Brando igra ulogu koju je Sinatra želeo – On The Waterfront 1954, Guys And Dolls 1955, pre toga.

Frensis Ford Kopola je osim Marlon Branda, razmatrao i opciju da Lorens Olivije igra Kuma. Zbog Lorensove starosti, ipak se odlucio za Branda.

Dok je film bio u pre-produkciji, paramount je primio gomilu pisama od Italo-Amerikanaca i njihovih političara koji su se žalili da je film Kum anti-Italijanski. Producent Albert Rudi se onda sastao sa šefom mafije Jozef Kolombom, koji je zvanično bio predsednik lige za zaštitu građanskih prava Italo-Amerikanaca. Rudi im je dao pravo da pregledaju scenario i predloze izmene. Čak je nekoliko mafijaša iz Lige unajmio i zvanično kao savetnike za film. Nakon toga, pisma sa žalbama su prestala da stižu, ali vlasnik Paramounta, Čarli Bludorn umalo nije otpustio producenta Rudija zbog tog dogovora.

Burt Raynolds je trebao da glumi Sonija Korleonea, ali se Brando protivio jer je Barta smatrao TV zvezdom.

U sceni sa konjskom glavom korišćena je prava konjska glava, uzeta iz fabrike hrane za pse.

Marlon Brando većinu svog teksta nije znao napamet već je čitao sa kartica tokom snimanja.

Naziv tradicionalne Sicilijanske kape, koju u filmu nose Majklovi telohranitelji, je „coppola“.

Prva montirana verzija filma Kum je trajala 126 minuta. Producent Robert Evans je tražio da se izmontira duža verzija sa više porodičnih scena, te finalna verzija Kuma traje 50 minuta duže od prve.

Postoje spekulacije da ima veze između smrti u filmu i prikazivanja narandzi. Međutim, narandze su ubacene samo da bi se dodalo malo kolorita.

Rediteljski posao je najpre ponuđen Peteru Bogdanoviću, koji je kasnije režirao prvu epizodu The Sopranos, ali je on odbio pa je reditelj bio Fransis Ford Coppola.

Mario Puzo je Don Vitovom sinu dao ime Soni po nadimku sina Al Kaponea.

Kopola je insistirao da se film ne zove „The Godfather“ vec “Mario Puzo’s The Godfather”.

Analiza...

Tema i analiza

Glavna tema u filmu je zapravo - porodica. Za Don Vita Korleonea ništa nije toliko važno kao porodica. On je vrhovni vođa mafije, ali reči "mafija" i "gangsteri" se nikada ne izreču. On ne zahvetava novac za svoje usluge, samo lojalnost i prijateljstvo. Oni koji su mu lojalni su deo njegove porodice. Karlo se u uvodu filma udaje za Don Vitovu kćerku Koni, ali ipak ne postaje deo porodice. Tom Hagen je usvojeni sin i nije krvno povezan sa Don Vitom, ali je ipak deo porodice.

Čak i ako se bave nelegalnim poslovima, za njih uvek postoje neke etičke granice, poput u sceni u kojoj on odbija financirati prodaju heroina jer se protivi drogi. Isto tako nikada se ne slika bez svojeg sina Majkla jer zna da će ovaj tako biti zapamćen. I sama kontrola je vrlo važan lajmotiv priče - Soni nikako ne može kontrolirati svoje agresivno ponašanje, dok Fredo nije osobito bistar pa bi i sam mogao biti kontroliran, stoga je samostalni Majkl Don Vitov najdraži sin - on kontrolira svoje događaje, želje i okolinu. Iako se je Majkl dugo opirao postati delom mafijaških poslova svoje porodice, odbijajući determinirani način života koji se od njega očekuje, na kraju ipak nije izbegao svojoj sudbini. Postao je naslednik svojeg oca i njegovih poslova.

Roman i film

Razlike u odnosu na roman

Jedan od glavnih delova Puzovog romana koji nije iskorišten za film bila je flešbek (flashback) priča o ranom životu Don Korleona, uključujući njegov dolazak u SAD, brak i očinstvo, ubistvo Don Fanučija i njegov uzlet u mafiaškoj hijerarhihi, sve ono što je iskorišteno u Kumu 2.

Mnogi spredni delovi radnje nisu dobili svoje mesto na velikom platnu, uključujući: nesreću pevača Džonija Fontejna sa ženama i probleme s glasom: Sonijevu ljubavnicu Lusi Mančini koja nalazi ljubav sa doktorom Julesom Segalom (koji se uopšte ne pojavljuje u filmu), koji ne samo da joj popravlja vaginu nego i kontaktira kirurga koji popravlja Majklove kosti lica (koje je oštetio kapetan MakKluskej). Operiše glasnice Džonija Fontejna, popravivši mu glas; pedofiliju Džeka Volca; kućni život Kej Adams; demonsku pročlost Luke Brasija; dosetljivi plan Don Korleonea o Majklovom odlazaku na Siciliju. Detaljni napad na dvojicu muškaraca koji su napali kćerku Bonasere, kojeg je predvodio Poli Gato, a kojeg se samo spominje u filmu i informacije o Fredu Korleonu, koje indiciraju da je njegovo pomamno zavođenje plesačica paravan za duboko potisnutu homoseksualnost.

Slučajno, u romanu se daje do znanja kako Lusi nije ostala trudna sa Sonijem kada se ona preselila u Las Vegas, pa je tako bez smisla priča o Vinsentu Mančiniju u Kum 2. Začudo, Mario Puzo je pisao scenarije za sva tri filma, pa mu je kontradikcija morala biti poznata.

Likovi s manjim ulogama u filmu nego u romanu su Džoni Fonatane, Lusi Mančini, Roko Lampone i Al Neri. Likovi koji se nisu pojavili u filmskoj adaptaciji du doktor Segal, Genčo Abandando i doktor Taza sa Sicilije. Osim toga, u romanu, Majkl i Kej imaju dva sina, ali u filmovima imaju sina i kćerku.

Roman se dotiče i sudbina Majklovih telohranitelja na Siciliji, Fabricija i Kaloa. U filmu oba preživljavaju (Kalo se čak pojavljuje u trećem nastavku). U knjizi, Kalo umire s Apoloniom u eksploziji automobila, dok je Fabricio ubijen kao još jedna žrtva u slavnoj "sceni krštenja" nakon što je otkriven kako vodi piceriju u SAD-u.

Kraj knjige razlikuje se od kraja filma: dok u filmu Kej shvaća da je Majkl postao "kao njegova porodica", u knjizi joj Tom Hejgen otkriva tajne za koje, prema njemu, bi bio ubijen da Majkl sazna. Tokom filmske scene krštenja, šefovi mafijaških porodica bivaju ubijeni. U romanu su ubijeni samo Barzini i Tatalija, koji su pre toga bili u ratu sa Korleoneovima.

Kum III

KUM III

Film počinje 1979. godine. Posed Korleonovih na jezeru Tahoe je napušten, a Majkl se vratio u Njujork gde pokušava stvoriti ugled za porodicu Korleone. Piše pismo svojoj deci i moli ih da dođu na ceremoniju, te da pokušaju nagovoriti svoju majku Kej da dođe sa njima. Majkl je osnovao fondaciju Don Vito Korleone, za što je nagrađen ordenom Reda Sv. Sebastijana. Nakon ceremonije, upriličena je proslava na kojoj Majklov sin Entoni govori ocu kako odustaje od studija prava i namerava se posvetiti karijeri operskog pevača, u čemu ga podržava majka Kej.

Na proslavi se pojavljuje i Vinsent Mansini, Sonijev nezakoniti sin. Vinsent se posvađao s Džoeijem Zazom, njujorškim mafijašem i upraviteljem područja koje nadzire porodica Korleone. Vinsent prigovara Zazi da u tom području vlada bezakonje. Svađa pred Majklom postaje nasilna te Vinsent odgrize Zazi komadić uha. Nakon neuspešnog pokušaja pomirenja, Vinsent upita Majkla bi li mogao raditi za njega, na šta Majkl odgovara potvrdno i uzima nećaka pod svoje, ali na neko određeno vreme. Iste noći, dvojica muškaraca upadaju u Vinsentov stan. Ovaj ubija jednoga, a drugoga tako uplaši da je morao odati da ih je poslao Zaza. Vinsent ipak ubija i drugog provalnika. Majkl pokušava kupiti Vatikanov udio u međunarodnom holdingu za nekretnine, Imobilijare, koji je pod kontrolom Vatikana. Nadbiskup Gilday, upravnik Vatikanske banke, dogovara as njim cenu od 600 miliona dolara. Gilday je doveo Svetu Stolicu u ozbiljne dugove zbog svojih krivih poteza i korupcije. Sa druge strane, Majkl uviđa da posao neće biti tako lako ratifikovan, jer se neke osobe u Vatikanu protive poslu. Don Altobelo, stariji njujorški mafijaš, kaže Majklu da njegovi stari partneri iz Nju Jorka žele udio u poslu sa Imobilijarom. Sastanak je upriličen u Atlantik Sitiju. Majkl na sastanku velikodušno isplaćuje mafijaške šefove velikim iznosima iz kockarskog posla u kojem svi imaju udio. Zaza ne dobija ništa. Besan, označava Majkla kao neprijatelja i kaže prisutnima da moraju izabrati jednog od njih dvojice te odlazi sa sastanka. Nekoliko minuta posle, iznad sobe se pojavljuje helikopter i ispaljuje kišu metaka kroz prozore. Gotovo svi koji su bili na sastanku su ubijeni, ali Majkl i Vinsent uspevaju pobeći, pri čemu se Vinsent postavio kao stričev živi štit. Majkl se vraća u Nju Jork i pokušava naći način kako odgovoriti na atentat. Ali pogađa ga dijabetički šok te ga premeštaju u bolnicu. Iako su rođaci, Vinsent i Meri, Majklova kćer, počinju romantičnu vezu. Vinsent planira kako će se osvetiti Zazi. Tokom sajma, on i njegovi ortaci ubijaju Zazu i njegove telohranitelje. Majkl insistira da Vinsent okonča vezu sa Meri, jer bi njegova povezanost u porodične poslove mogla nju ugroziti. Iako je Vinsent pristao, na Siciliji, gde se porodica preselila kako bi dovršila posao sa Vatikanom i bila prisutna na Entonijevom operskom debiju, veza se nastavlja. Majkl daje zadatak Vinsentu da ode do Altobela i ispita njegovu lojalnost. Vinsent mora uveriti Altobela da namerava napustiti porodicu Korleone. Nakon uspešno obavljenog razgovora, Altobelo podržava Vinsenta u njegovoj nameri i upoznaje ga sa Lićiom Lućesijem, čovekom koji stoji iza urote koja bi trebala sprečiti Majklov posao sa Imobilijareom. Majkl posećuje kardinala Lamberta, dobronamernog i savesnog sveštenika, da se raspita o poslu sa Imobilijareom. Lamberto nagovara Majkla da se ispovedi nakon trideset godina; između ostalih grehova, Majkl priznaje da je naredio ubistvo svog brata Freda. Tokom obilaska Sicilije sa Kej, koja je došla zbog opere, Majkl i od nje traži oproštaj, na šta oboje priznaju da se još vole. Majkla obaveštavaju da je ubijen Don Tomasino, njegov prijatelj sa Sicilije, što bi moglo započeti novi val nasilja. Kardinal Lamberto je izabran za papu Ivana Pavla I., što bi trebalo značiti da će posao sa Imobilijareom ubrzo biti gotov.

Vinsent govori Majklu što je čuo od Altobela: Lućesi stoji iza urote protiv posla sa Imobilijareom, te da je ubica koji je ubio Don Tomasina, unajmljen da ubije Majkla. Vinsent želi uzvratiti, no Majkl ga upozorava da će takav plan značiti otvoreni rat. Vinsent insistira na osveti, te Majkl popušta. Postavlja Vinsenta na čelo porodice Korleone, imenuje ga novim Kumom. Zauzvrat, Vinsent pristaje okončati vezu sa Meri. Porodica odlazi u Palermo na Entonijev debi u glavnoj ulozi u operi Cavalleri Rusticana. Vinsentov plan o osveti daje rezultate. Paralelno sa scenama opere odvijaju se brutalna ubistva Lućesija, Altobela, Gilday i drugih ortaka, koji su već otrovali novog papu. Ubica koji je poslan da ubije Majkla, čekao je u zasedi u operi. Ubija nekoliko Vinsentovih ljudi, ali opera završava pre nego što je imao priliku ubiti Majkla. Ubica se povlači stubištem ispred opere i onde pokušava ubiti Majkla. U trenucima dok se Meri svađa sa ocem zbog zabranjene veze sa Vinsentom, čuju se dva pucnja. Prvi pogađa Majkla u rame, on posrće, dok drugi pogađa Meri, koja je bila iza njega, u prsa i ona umire. Majkl vrisne očajnički od patnje i besa. Njegova sestra Koni i bivša žena Kej gledaju Majklovu reakciju, gotovo iznenađene, tek sada shvaćajući kako mu je porodica bila draga i važna. Scena se pretvara u niz Majkolovih uspomena, prvo kako pleše sa Meri sa početka filma, a zadnja koja prikazuje Kej, scena uzeta iz drugog dela trilogije. Film završava na Siciliji 1997. Majkl, sada već starac, sedi u dvorištu svoje vile. Pada sa stolice i umire, sam.

Produkcija
Kopola i Paramount Pictures

Fransis Ford Kopola nije bio prvi izbor za režiju, koja je pre toga bila ponuđena bar dvojici reditelja. Posao je bio ponuđen italijanskom reditelju Serđu Leonu, ali je on odbio rekavši kako nije zainteresiran (posle je snimio vlastitu mafijašku sagu Bilo jednom u Americi, koja se fokusirala na živodsko-američke gangstere). Do tada, Kopola je režirao osam filmova, od kojih je bio najpoznatiji verzija muzikala Finianova duga - iako je osvojio Oskar za scenariju u filmu Paton1970. Kopola je bio dužan Warner Bros. 400 hiljada dolara zbog prekoračenja budžeta filma Džordža Lukasa kao i THX-1138, koji je Kopola producirao, a Kuma je prihvatio na Lukasov savet.

Vladalo je veliko neslaganje između Kopole i studija, Paramount Pictures, a Kopola je nekoliko puta umalo bio zamenjen. Paramunt je smatrao kako Kopola ne radi na rasporedu, da je napravio nekoliko grešaka s audicijom i produkcijom to da je insistirao na nepotrebnim troškovima. Kopola kaže, na DVD komentaru, da je bio pod pritiskom jer je znao da zamenski redatelj čeka u seni i da će ga zameniti istog trenutka kad ga opuste, ali uprkos tome, uspeo je obraniti svoje odluke i izbeći otkaz.

Uloge II deo..

Uloge

Al Paćino - Don Majkl Korleone

Robert Duval - Tom Hejgen

Dajana Kiton - Kej Adams

Robert de Niro - Vito Korleone ( mlađi dani)

Drugi deo...

Kum II

Kopola nas u priču uvodi pedesetih godina prošlog veka. Na čelu mafijaške porodice Korleone je
Majkl (Al Paćino) koji se trudi da legalizuje. Hajman Rot (Li Strazberg) i Frenki Pentandželi (Majkl V. Gaco), su njegovi suparnici i kolege u kockarskom biznisu. Njihov odnos će se naglo zamrznuti nakon neuspelog pokušaja atentata na Majkla koji nakon neugodnog događaja kreće u potragu za izdajicom. Reč je o osobi od poverenja, članu porodice.

Usporedno sa Majklovom pričom pratimo i priču njegovog oca, don Vita Korleonea (Robert de Niro), koji kao siroče odrasta na Siciliji. Još kao dečak odlazi preko Atlantika, u SAD. Svoj prvi posao dobija u malom dućanu nakon čega sledi nezaustavlji put prema bogatstvu i moći.
U filmu se po odličnoj glumi ističu Al Paćino, koji reprizira ulogu Majkla iz prvog dela, kao i fantastični Robert de Niro, koji nakon Marlona Branda uskače u cipele don Vita Korleonea. De Niro je za ovu ulogu nagrađen i Oskarom.

Nagrade

Za ulogu Don Vita Korleonea , Marlon Brando je osvojio jednog zlatnog globusa kao i jednog oskara kao najbolji glumac. Film sam, osvojio je mnoge nagrade kao što su: pet Zlatnih globusa, kao i tri Oskara.

5 osvojenih Zlatnih globusa kao:

Najbolji film
Najbolja režija
Najbolja scenarija
Najbolji glumac (Marlon Brando)
Najbolja muzika

3 osvojena Oskara kao:

Najbolji film
Najbolja scenarija
Najbolji glumac (Marlon Brando)

Osvojena BAFTA kao:

Najbolja muzika

Audicija

Kopolin izbor glumaca nije bio u skladu sa željama šefova Paramounta, posebno Marlon Brando

kao Don Vito Korleone (koji je osvojio Oskara za najboljeg glavnog glumca). Paramount, koji je hteo Lorensa Olivijea (koji je bio nedostupan zbog zdrastvenih problema), prvo je zabranio Kopoli da angažira Branda, navodeći njegovo problematično ponašanje na setovima njegovih prethodnih filmova. U jednom trenutku, Kopoli je tadašnji predsednik Paramounta rekao da se "Marlon Brando nikad neće pojaviti u ovom filmu". Nakon zauzimanja kao šefova studija, Kopoli je dopušteno da angažira Branda pod naslovom da mu plata bude manja nego na njegovim prethodnim filmovima, da se pojavi na probnom snimanju to da se obaveže kako neće prouzrokovati odgodu u produkciji (kao što je to radio na prethodnim produkcijama). Kopola je izabrao Branda umesto Ernesta Borgnajna jer ga je ovaj oduševio na probnim snimanjima. Brando je posle osvojio Oskar za svoju ulogu.

Studio je hteo Roberta Redforda ili Rajana O'Nila za ulogu Majkla Korleonea, ali Kopola je hteo anonimca koji izgleda kao italijasnki Amerikanac, Al Paćino. Paćino je u to vreme nije bio poznat, a studijo ga nije hteo zbog njegove visine. Paćinu je uloga dodeljena nakon što je Kopola zapretio da će napustiti produkciju. Za ulogu su još konkurirali Džek Nikolson, Dastin Hofman, Voren Biti, Martin Šin i Džejms Kan. Za ulogu je bio zainteresiran i Elvis Presli, ali se nije pojavio na audiciji.
Pre nego što je izabran Robert Duval, za ulogu Toma Hagena su bili razmatrani Brus Dern, Pol Njuman i Stiv Makvin.

Tada nepoznati Robert De Niro se prijavio za uloge Majkla, Sonija, Karla i Paulija Gata. Izabran je za ulogu Paulija, ali Kopola je sredio "razmenu" s filmom The Gang That Couldn't Shoot Straight kako bi dobio Al Paćina.

Silvester Stalone se prijavio za uloge Karla Rizija i Paulija Gata, Antoni Perkins za Sonija, a Mia Farov za Kai. Vilijam Divan bio je jedan od kandidata za ulogu Moa Grina.

Sofija Kopola, tada novorođence, nastupila je kao novorođeni sin Konia i Karla, Majkl Fransis Rizi, u sceni krštenja na kraju filma. Nastupila i u druga dva filma. U drugom delu, igra bezimenu devojčicu imigranticu na brodu koji dovodi Vita Korleonea u Njujork. U trećem delu je nastupila u jednoj od glavnih uloga: kao Majklova kćerka Mari. Kopola je angažirao i svoje sinove kao Franka i Andru Hagena, dvojicu sinova Toma Hagena. Mogu se videti u uličnoj tučnjavi između Sonija i Karla i iza Paćina i Duvala tokom scene sprovoda.

Uloge...

Uloge - I deo

Marlon Brando - Don Vito Korleone
Al Paćino - Majkl Korleone
Džejms Kan - Soni Korleone
Robert Duval - Tom Hejgen
Dajana Kiton - Kej Adams
Talija Šajr - Koni Korleone

Majkl Korleone (Al Paćino)

Kako u je sigurnost osigurana, Majkl se vraća sa Sicilije. Nakon više od godinu dana, vraća se svojoj bivšoj devojici, Kej, rekaviši kako je želi oženiti. Kako je Don polu-umirovljen, Soni mrtav, a srednji brat Fredo se smatra nesposobnim da vodi porodički posao, Majkl postaje šef i kaže kako će porodički posao ubrzo biti u potpunosti zakonit.

Klemenza i Tesio, dva "kapetana" porodice Korleone, progovore da ih porodični Barzini omalovažava to da zatraže dopuštenje da uzvrate, ali Majkl odbija. S ocem kao consigliereom, planira porodički posao preseliti u Nevada i nakon toga, Klemenza i Tesio mogu osnovati vlastite porodice. Majkl obećava da će Konin muž, Karlo, biti njegova desna ruka u nevadi, dok će hagen biti odvetnik porodice u Las Vegasu.

U Las Vegasu, Majkla pozdravlja Fredoa, u hotelu "Kasino" u kojem Korleoneovi imaju udeo, a vodi ga Mo Grin. Majkl kaže Džoniju Fontejnu da će porodica trebati njegovu pomoć u angovaranju Džonijevih prijatelja u šou-biznisu sa potpišu dugotrajne ugovore za nastupe u kasinima. Na sastanku s Moom Grinom, Majkl ponudi da otkupi njegov udeo, ali ovaj bezobrazno odbije. Grin veruje kako su Korleonovi slabi, to da može postići bolji dogovor s Barzinijem.

Majkl se vraća kući. Na privatnom sastanku, Vito mu preporućuje da će neprijatelji porodice pokušati ubiti Majkla koristeći poverljivog saradnika da dogovore sastanak kao izgovor za ubistvo. Ubrzo nakon toga, Don Vito umire od srčanog udara dok se igrao s malim unukom.

Tokom sprovoda, Tesio prenosi Majklu ponudu za sastanak s Barzinijem, što ga označava kao izdajnika kojeg je Vito očekivao. Majkl dogovara ubistva Moa Grina, Filipa Tatalija, Emilija Barzinija, Antonija Stračija i Karminea Kuneoa, što se odvija za vreme krštenja Konia i Karlova drugog sina, kojem je Majkl kum. Nakon krštenja, Tesio veruje da će on i Majkl na sastanak s Barzinijem. Umesto toga, odvode ga Vili Čiči i drugi plaćenici kako bi ga ubili. Majkl se suprotstavlja Karlu u vezi Sonijeva ubistva, to ga prevari da prizna da je on namestio zasedu. "Danas", kaže Majkl, "ću srediti porodične poslove." Majkl kaže Karlu kao je njegova kazna, to da neće imati veze sa porodičkim poslom. Njemu daje avionsku kartu za Nevadu. Karlo ulazi u auto kako bi otišao na aerodrom, ali ga ubije Klemenza.

Kasnije, Koni se suprostavlja Majklu, optužujući ga za Karlovo ubistvo. Kej upita Majkla u vezi optužbi, ali on odbija odgovoriti. Ona inzistira, a Majkl slaže, rekavši joj kako nije imao nikakve veze sa Karlovom smrtu. Kako film završava, Kej gleda kako Klemenza i Roka Lamponea odaju počast Majklu, ljubeći mu ruku i oslovljavajući ga "Don Korleone". Novi kapo Al Neri zatvara vrata, a Kej shvaća da je Majkl postao novi kum.

Don Vito Korleone (Marlon Brando)

Ubrzo nakon odbijanja Don Korleonea, on šeta pogođen nekoliko puta na lokalnoj tržnici. Javno se ne zna da li je preživeo. Soloco i njegovi ljudi zatim ubijaju Luku Brasija i otimaju Hejgena. Soloco nagovara Hejgena da ponudi Soniju dogovor koji je prethodno ponuđen njegovom ocu, ali Soni odbija i razmisliti o poslu, rekavši kako će zaratiti sa porodicom Tatalija i Solocom.

Majkl, kojeg druge mafijaške porodice smatraju "civilnom" (nije umešan u mafijaške poslove) pa zato može živeti normalnim životom, posećuje oca u bolnici. Odmah postaje sumnjičev nakon što je primetio da nema policijaca da čuvaju Dona. Shvativši da mu je ocu opet namešteno, naziva Sonija, a nakon toga premešta oca u drugu sobu. Nakon toga odlazi vani kako bi pazio pred vratama. Uz pomoć iznenađenog Enca, odbija Solocove ljude. Dolazi policija s korumpiranim kapetanom Makluskijem, koji udari Majkla u lice. Pojavljuje se Hejgen s "privatnim detektivima" ovlaštenim da nose oružje kako bi zaštitili Don Korleonea.

Nakon pokušja ubistva svog oca u bolnici, Majkl se dobrovoljno javlja da ubije Solocoa i kapetana Makluskija, koji glumi Solocova telohranitelja. Soni i ostali iskusniji članovi porodice se nasmiju Majklovu navodnu naivnost, a Soni ga prekori da ne reagira preosobno i emocialno. Međutim, Majkl ih uverava da je ubijanje Solocoa i Makluskija u interesu porodice, to da on, kao "civil", neće izazvati puno sumnje kod Solocoa.

Sastanak između Majkla i Solocoa, uz prisusnost Makluskija, dogovoran je u restoranu, navodno da se dogovori mir. Majkl odlazi, uzima skriveni pištolj i ubija Soloca i Makluskija, obojicu pogoda u glavi. Kako bi izbegao uhvaćenje za ubistvo, Majkl je poislan na Siciliju dok se porodica Korleone priprema za rat protiv pet porodice, koje se ujedinjuju protiv Korleoneovih.

Na Sicilijijima, Majkl živi pod zaštitom Don Tomasina, starog prijatelja porodice. Tamo, on se oženi s lokalnom devojkom, Apoloniom, koja je posle ubijena tokom pokušaja ubistva Majkla.

U međuvremenu, u Njujorku, Don Korleone se vraća kući iz bolnice. On je izvan sebe nakon što je čuo da je Majkl bio taj koji je ubio Soloca i Makluskija. Nekoliko meseci posle, 1948., Soni prebije Karla jer je tukao Konija. Nakon što ju je Karlo još jednom pretukao, Soni odlazi sam kako bi ga pronašao i ubio. Na putu, upada u zasedu na neplatnim kućicama gde ga muče do smrti.Umesto traženja osvete za Sonijevo ubistvo, Vito Korleone se sastaje sa šefovima pet porodice kako bi prekinuli rat između porodice. Ne samo da im rat uzima materijani i ljudski život, nego je prekid sukoba jedini način da se Majkl može sigurno vratiti kući. Promenivši svoju pethodnu odluku, Vito se dogovara da će porodica pružiti političku zaštitu za prodaju heroina Filipu Tataliji. Na sastanku, Don Vito Korleone shvaća da je Don Barzini, a ne Tatalija, odgovoran za mafijaški rat.

Film počinje na venčanju kćerke Don Vite Korleonea, Koni za Karla Ricija u Njujorku u kasno leto 1945. Kako "nijedan Sicilijanac ne može odbiti uslsugu na dan venčanja svoje kćerke", Korleone, poznat među svojim prijateljima i saradnicima kao "Kum" i Tom Hejgen su zauzeti saslušavanjem zahteva prijatelja i saradnika. U međuvremenu, Don Vitov najmlađi sin Majkl, koji se vratio iz Drugog svetskog rata kao odlikovani junak, priča svojoj devojci Kej Adams anegdote o kriminalnom životu svog oca, uveravajući je da on nije kao njegova porodica.

Među gostima na svečanosti ja slavni pevač Džoni Fontejn, Korleonov kum, koji je došao iz Holivuda da zamoli Kuma da mu pomogne dobiti ulogu koja će mu revitalizirati karijeru. Džek Volc, šef studija, ne da Fontejnu ulogu, ali Don Vito Korleone kaže Džoniju: "Napraviću mu ponudu koju neće moći da odbije." Hejgen je poslan u Kaliforniji kako bi rešio problem, ali mu Volc ljutito odvrati kako neće dati Fontejnu ulogu, koja je savršena za njega, jer je Fontejn "uništio" starletu koju je Volc favorizirao. Sledećeg jutra, Volc se budi i u krevetu pronalazi krvavu odsečenu glavu svog trofejnog konja.

Po Hejgenovu povratku, porodica se sastaje s dilerom heroina Virdžilom "Turčinom" Solocom, koji je utecajan u protivničkoj porodici Tatalija. Soloco zamoli Don Korleonea za političku zaštitu i financiranje kako bi se počeo masovni uvoz i distribucija heroina, ali unatoč velikoj količni novca koji bi se zaradio, Korleone odbija. Don Vitov najstariji sin, Santino "Soni" Korleone, upada u razgovor i neizravno izrazi interes za posao. Njegov otac, ljut zbog Sonijeve nesuglasice pred čovekom koji nije član porodice, kasnije ga nasamo ukori.

O snimanju...

Snimanje

Većina snimanja obavljena je između 29. marta i 6. avgusta 1971., dok je scena s Paćinom i Keaton bila snimana u jesenu - ukupno se snimalo 77 dana, manje od predviđenih 83 dana.
Snimalo se na lokacijama oko Njujorka, kao i u sicilijanskim gradovima Savoci i Forzi d'Agro. Korištena je i jedna lokacija u Los Anđelesu. Scena sa Pačinom i keaton snimana je u gradu Ros, Kalifornija. Enterijeri su snimani u studijama Filmvejsa u Njujorku.

Jedna od najšokantnih scena u filmu dolazi rano, ona s odsečenom konjskom glavom. Protestovala su udruženja za prava životinja. Kopola je kasnije rekao kako je dobio konjsku glavu od preduzeća za proizvodnju pseće hrane; konj nije ubijen specijalno za potrebe filma.

U romanu, Džek Volc, je dugi, spori zum, koji počinje s krupnim planom pogrebnika koji milo Don Korleonea, a završava s kumom prikazanim straga. Ova scena, koja traje oko tri minute, snimana je kompjuterskim objektivima koje je dizajnirao Toni Karp. Objektivi su korišćeni i na snimanju filma Silent Running.

Za scenu krštenja su korišćene dve različite crkve. Unutrašnje scene snimane su u katedrali Svetog Patrika u Njujorku. Spoljne scene nakon krštenja snimane su u crkvi Maunt Loreto na Stejten Ajslendu, Njujork. 1973. je požar uništio dobar deo crkve. Ostali su samo fasada i zvonik koji su uklopljeni u novu građevinu koja je posle sagrađena.

O filmu...

"Kum" (engleski: The Godfather) je američki film napravljen 1972. godine u režiji Frencisa Forda Kopole.

Film je adaptacija istoimenog romana, koji je napisao Mario Puzo. Glavne uloge u filmu su odigrali Marlon Brando i Al Paćino. Priča u filmu se dešava od kasne 1945. godine do 1955. godine.
Ovaj film se univerzalno smatra definitivni mafija film i konstantno je na prvom mestu na mnogim listama najboljih filmova svih vremena. Trenutno je na trećem mestu prema Američkom filmskom institutu, a od 3. avgusta 2006. godine je na prvom mestu (sa ocenom 9.1 od 10) od 250 filmova sa liste IMDB.

„Kum“ Fransisa Forda Kopole, film snimljen po istoimenom romanu Marija Puza, smatra se modernim epom, najbriljantnijom metaforom za američko društvo i dvostruke standarde.
Jednu od najefektnijih rečenica u filmu izgovara don Vito Korleone (Marlon Brando) objašnjavajući svoje planove da natera Fanučija da prihvati manje novca nego što mu duguje: "Napraviću mu ponudu koju neće moći da odbije".

Sam Kopola je jednom prilikom rekao da je uvek želeo da upotrebi mafiju kao metaforu za Ameriku, jer i jedna i druga imaju korene u Evropi. „Obe su potpuno kapitalistički orijentisane i osnovna pobuda im je profit. I mafija i Amerika osećaju se kao dobrotvorne organizacije, a imaju ruke uprljane krvlju od onoga što moraju da čine da bi zaštitile svoju moć i interese“, objasnio je Kopola dubinu svojih pobuda.

Muzika Nina Rote, pogotovo „Ljubavna tema“, ima svoju dušu i pobuđuje nostalgiju. Ona kao da podseća gledaoce na mesto i okruženje iz kog su potekli svi protagonisti koji sada tako brutalno seju smrt na ekranu. A opet, možda ta muzika, ako se sluša odvojeno od filma, tako dobro zvuči baš zato što podseća na film.

Ovo ostvarenje krasi izvanredna fotografija, koja i sama pripoveda priču o porodici Korleone. Njega čini mnoštvo scena koje žive za sebe u svesti svakog od nas. Legendarna scena buđenja neposlušnog holivudskog mogula pored odrubljene glave njegovog najboljeg konja sigurno je jedna od njih.

...

Uvod...

Kao što se iz samog naziva bloga može lako zaključiti, na mom blogu će najviše biti govora o mom omiljenom filmu "Kum". Po mišljenju mnogih, ne samo po mom, ovaj film se ubraja među najbolje filmove svih vremena. Ali, naravno, među poseticima mog bloga će se sigurno naći neko ko ne voli ovaj film, što, naravno, nije za kritiku.