Brando je rođen u porodici Marlona Branda starijeg (1895 -1965) i Doroti Penbejker Brando (1897-1954) u Omahi (Nebraska). Kad je imao 11 godina, roditelji su mu se razveli. Njegova majka ubrzo je preuzela brigu nad troje dece (Marlonom, Džoslin (1919-2005) i Frensis (1922-1944) da žive sa njezinom majkom u Santa Ani (Kalifornija), sve do 1937. godine, kad su se roditelji pomirili i preselili u Libertivil (Ilinois). Porodica je imala holadnske, irske, nemačke i engleske korene. Iako je Brando tvrdio da mu je deda bio Francuz, Eugene Brandeaux (to je potvrdilo i nekoliko njegovih biografa), bilo je to netačno. Njegovi deda i baka bili su zapravo Judžin Brando i Mari Holvej, koja je napustila muža i dete kad je Brandov otac imao samo pet godina. Porodica Brando dugo je živela u državi Njujork, a naziv preimena se pisao Brandow, a povezivana je sa nemačkim imigrantom Johanom Vilhelmom Brandauom koji je u Ameriku došao početkom 18. veka. Brandova majka je radila u lokalnom pozorištu i pomogla mladom Henriju Fondi da počne svoju glumačku karijeru, te privukla sinovu pažnju na pozorište. Njegov otac, Marlon stariji bio je nadareni fotograf amater. Brandova baka sa majčine strane, Bessie Gahan Pennebaker Meyers, sa kojom je Marlon Brando u “A Streetcar Named Desire”, fotografisao Carl Van Vechten, 27. decembar, 1948. godine Brando možda bio bliži nego sa majkom, bila je također nekonvencionalna. Kako je kao mlada ostala udovica, radila je kao sekretarica da bi se uzdržavala, kasnije kao lečnica u hršćanskoj dobrotvornoj organizaciji, a bila je dobro poznata u Omahi. Njezin otac, Myles Gahan, bio je lečnik iz Irske, a njezna majka Julia Watts bila je iz Engleske. Brando je od malih nogu bio vešt imitator te je vrlo rano razvio veštinu oponašanja ljudi koji su ga okruživali. Njegova starija sestra, Džoslin Brando je ipak prva je pošla u glumačku karijeru, otišavši u Njujork kako bi studirala na Američkoj akademiji dramskih umetnosti. Posle se pojavila na Brodveju, a kasnije i u filmovima i na televiziji. Njegova druga sestra Frenie je napustila koledž u Kaliforniji kako bi studirala u Njujorku. Marlon je sledio njihov primer.
Imao burno detinjstvo, ponavljao je razred u srednjoj školi, a kasnije je i izbačen. U 16. godini poslan je u vojnu školu Šatak u Faribouu (Minnesota), koju je pre pohađao i njegov otac. U Šataku se istaknuo u pozorištu te se veoma dobro snašao u školi. Na zadnjoj godini, 1943. godine, prošao je sa uvetnom kaznom zbog drskosti prema nadređenom oficiru tokom manevara. Deo te uvetne kazne bilo je ograničeno kretanje u granicama škole. Kad se pokušao iskrasti u grad, uhvaćen je i izbačen iz škole. Kolege su mu pružili podršku jer su smatrali da je kazna prestroga. Sledeće godine je pozvan da se vrati, ali je odlučio ne završiti školu. Otac mu je sredio posao kopanja kanala u gradu preko leta. Ali odlučio je slediti svoje sestre u Njujork. Jedna sestra pokušavala je postati slikarka, a druga se već pojavila na Brodveju. Posetio je sestru Frensis u Njujorku na Božić 1942. godine. Otac mu je pružio šestomesečnu financijsku podršku, a nakon toga ponudio se da mu pronađe posao u trgovini. Brando je napustio Ilinois i otišao u Njujork, gde je studirao u više glumačkih škola. Na New School's Dramatic Workshop podučavala ga je Stela Adler, sa kojom je savladao tehniku Stanislavski Sistem.Karijera Brando je koristio svoje glumačke veštine u svojim prvim letnim ulogama u Sejvilu (Njujork na Long Ajlendu). Izbačen je sa popisa glumaca u glumačkoj školi u Sejvilu zbog ponašanja, ali je otkriven u manjoj pretstavi i ubrzo je nastupio na Brodveju. Kritičari su ga proglasili najperspektivnijim glumcem na Brodveju za ulogu vojnog veterana u predstavi Truckline Cafe, iako je predstava komercijalno podbacila. Status zvezde zaslužio je ulogom Stenlija Kovalskog u drami Tenesija Vilijamsa Tramvaj zvan čežnja 1947. godine, koju je režirao Elia Kazan. Brando je hteo ulogu pa se odvezao na audiciju do Provinstauna u državi Masačusets, gde je Vilijams provodio leto. Vilijams je posle rekao da je odmah znao kome će dati ulogu čim je vidio Branda. Brandov nastup označio je revoluciju u glumačkoj tehnici i postavio temelje za američki model glumačke metodičnosti. Takav način glume nikad pre nije bio viđen. Kasnije je pozvan u studio Warner Bros. na audiciju za film Buntovnik bez razloga, za koji je angažovan Džejms Din. Brandov prvi nastup na filmu bio je u ulozi veterana paraplegičara u filmu Ljudi 1950. godine. Kako bi se pripremio za ulogu, Brando je proveo mesec dana u krevetu u veteranskoj bolnici.
Još jači utisak je ostavio sledeće godine kad se opet pojavio u ulozi Stenlija Kovalskog, ali ovaj puta u filmskoj adaptaciji Tramvaja zvan čežnja. Za tu ulogu nominovan je za Oskara u kategoriji najboljeg glumca, a nominacije su se nastavile i sledeće tri godine za uloge u filmovima Viva Zapata! 1952., Julije Cezar 1953. (u kojem je glumio Marka Antonija), i Na dokovima Njujorka 1954. godine. Ovih prvih pet Brandovih monumentalnih uloga postavilo je nove standarde, ne samo za druge glumce, nego i za samog Branda. Godine 1953. je nastupio i u predstavi Lija Foka Arms and the Man. Fok je bio ponosan da može reći ljudima kako je Marlon Brando odbio ponudu sa Brodveja u visini od 10 hiljada dolara sedmično, kako bi nastupio u Fokovoj pretstavi u Bostonu. Tu je bio plaćen manje od 500 dolara sedmično. Bio je to njegov zadnji nastup u pozorištu. Brando je postao heroj mlađe generacije nakon uloge Džonija Strablera, buntovnog motocikliste, u filmu Divljak. Stvorio je imidž buntovnika za nadolazeću rok en rol eru. Mnogi rok en rol muzičari kao što su Elvis Presli imitirali su Brandov imidž i ponašanje. Elvis je također kopirao Brandovu ulogu Džonija dok je glumio Vinsa u filmu Jailhouse Rock. Brandova eksplozivna pojava isejavala je sirovu seksualnost što je u kina privlačilo žensku publiku svih godina. Šefovi kina prisećali su se kako su na rasprodanim matinejama deca trčala gore-dole po dvorani imitirajući zvuk motora dok su im majke sedile zapanjene.
Marlon Brando bio je heroj i u očima Džejmsa Dina, koji je rekao da mu je on idol te da ga kopira kao glumca i osobu. Brando je u svojoj autobiografiji Songs My Mother Taught Me tvrdio, kad ga je Elia Kazan upoznao sa Džejmsom Dinom na snimanju filma Istočno od raja, "On je bio nervozan kad me upoznao te mi dao do znanja da ne samo imitira moju glumu nego i veruje kako je to moj stil života". Rekao je kako uči svirati konga bubnjeve i voziti motocikl, a bilo je jasno da pokušava unaprediti svoj rad". U svojoj je knjizi još napisao da, "Kad sada gledam, shvaćam da nije neobično za ljude da posuđuju nečije obrasce sve dok ne pronađu svoje, što je Džimi u to vreme radio.Vilijam Best, poznati scenarista u to vrijeme, rekao je da je Brandova gluma "teška kao olovo", dok je Dinova "živahna i razigrana". Reditelj Nik Rej je čak preuzeo prikaz bande iz filma Divljak i prenio ga u svoj film Buntovnik bez razloga, te na taj način istaknuo Brandov utecaj na mlade. Buntovnička kultura, koja je uključivala motocikle, kožne jakne, džins i opšte buntovničko ponašanje, koja je inspirisalaa generacije buntovnika, razvila se zahvaljujući filmu Divljak te Brandovoj jedinstvenoj ličnosti i karakteru. Prodaja motocikala i opreme vezane za njih, kožnih jakni, džinsa, čizama i majica naglo je porasla širom zemlje. Film je ostavio sličan utisak na prekokeansku publiku, dok su lokalni religijski autoriteti jadikovali o utecaju filma na mlade. Pod Kazanovom rediteljskom palicom, i talentoanim ansamblom glumaca oko sebe, Brando je konačno dobio Oskara za ulogu Terija Maloja u filmu Na dokovima Njujorka. U puno puta citiranoj sceni u taksiju ("Mogao sam biti neko i nešto") Kazan je tvrdio da je samo stavio Roda Stajgera i Branda u zadnji deo taksija i pustio kameru da snima bez ikakvih uputa, a da su dva glumca u celosti improvizovali razgovor. Brandu se nije svidela originalna scena napisana u scenariju. U njoj Čarli (Stajger) gura pištolj u bratova rebra i kaže mu da se odluči pre nego što stignu u 'River Strit 437', ali Brando je to smatrao nerealnim. Rekao je Kazanu kako ne može verovati da bi čovek to mogao reći bratu te da publika neće verovati da bi ovaj tip, koji je bio blizak sa bratom celi život i za kojeg se brinuo trideset godina, potegnuo pištolj u njegova rebra i pretio da će ga ubiti. Jednostavno nije bilo verodostojno. Na kraju su ponavljali scenu nekoliko puta, ali Brando je uporno ponavljao, 'Jednostavno nije u redu, Gadž (Kazanov nadimak), stvarno nije u redu.' Kazan je konačno rekao, 'Dobro, krilati.' Nakon toga su Brando i Stajger potpuno improvizovali scenu koja je tako potpuno promenjena. Kazanu se svidela pa ju je ostavio. Brando je posle trijumfa nastavio glumiti u raznolikim filmovima: u filmu Guys and Dolls glumio je Skaja Mastersona, a morao i pevati. U filmu The Teahouse of the August Moon nastupio je u ulozi japanskog prevoditelja za američku vojsku u Japanu nakon rata; u filmu Sajonara glumio je američkog pilota, a u Mladim lavovima nacističkog oficira. Iako je za ulogu u Sajonari zaradio nominaciju za Oskara, njegova gluma izgubila je krajem pedesetih energiju i pravac. U šezdesetima Brando je nastupio u filmovima kao što su Pobuna na brodu Bounty (1962), Jednooki Džek (1961), vesternu koji je jedini film koji je Brando i režirao, Odrazi u zlatnom oku (1967), u kojemu je igrao homoseksualnog vojnog oficira koji skriva svoju tajnu; i Burn! (1969), kojeg je Brando isticao kao svog favorita, iako je film bio komercijalni debakl. Brando je krajem desetljeća gotovo potonuo u zaborav zahvaljujući svojoj tvrdokornoj reputaciji i nastupima u preskupim ili marginalnim filmovima.
